تأثیر مصرف مکمل کوآنزیم q10 در دورة تیپر بر برخی شاخص‏های عملکرد استقامتی دونده‏های نیمه استقامت

هدف از مطالعۀ حاضر، تعیین اثر مصرف مکمل کوآنزیم q10 در دورۀ تیپر بر برخی شاخص‏های عملکرد استقامتی دوندگان نیمه‏استقامتی بود. بدین منظور، 18 دوندة نیمه استقامت مرد تمرین کرده (سن 26/1±21 سال، وزن 7/4±6/65 کیلوگرم، قد 5/2±179 سانتی متر) به صورت هدفمند انتخاب شدند. روش تحقیق به صورت پیش‏آزمون ـ پس آزمون با یک گروه کنترل و دو گروه تجربی اجرا شد. آزمودنی‏ها به ‏دنبال 10 هفته تمرینات ویژه جهت بهبود استقامت هوازی، بی هوازی، آستانة لاکتات، و تحمل لاکتات با شدت 70 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه و تواتر 4 جلسه در هفته (هر جلسه70 تا 90 دقیقه) برای پیش‏آزمون آماده شدند. سپس، پیش‏آزمون شامل ضربان قلب استراحتی، زیربیشینه، بیشینه، تست دوی یک مایل، و زمان رسیدن به واماندگی انجام شد (قبل از دورة تیپر) و آزمودنی‏ها به سه گروه همگن تقسیم شدند: گروه t+q10 (یک هفته تیپر به همراه 120 میلی‏گرم کوآنزیم q10 در روز)، گروه t (یک هفته تیپر به همراه دارونما)، و گروه c (با همان شدت و حجم تمرینات قبلی به همراه دارونما). اعمال تیپرینگ از طریق کاهش تدریجی حجم و افزایش تدریجی شدت تمرینات (تا 135 درصد vo2max) و با حفظ فرکانس صورت گرفت. پس از اتمام دورۀ تیپر، همة آزمون‏هایی که قبل از تیپر انجام شده بود دوباره انجام شد. برای نشان دادن تفاوت های درون گروهی، پس از دورة تیپر، از آزمون t همبسته و برای نشان دادن تفاوت های بین گروهی از آزمون anova استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از یک هفته تیپر، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در دو گروه t و t+q10 به طور معنی‏داری کاهش، و رکورد دوی یک مایل و زمان رسیدن به واماندگی به طور معنی‏داری در دو گروه بهبود یافت (05/0>p)، ولی ضربان قلب بیشینه تغییری نداشت (05/0p>). اما از آنجایی که تفاوت معنی‏داری در هیچ یک از متغیرها، میان دو گروه t و t+q10 (پس از یک هفته تیپر) دیده نشد، بنابراین، می‏توان گفت، در این تحقیق، مصرف کوآنزیم q10 در دورۀ تیپر اثر معنی‏داری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، ضربان قلب بیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل نداشته است (05/0p>). همچنین، در گروه c، در هیچ یک از متغیرها، تغییر معنی‏داری دیده نشد (05/0p>). درنهایت، می‏توان گفت که یک هفته تیپر به همراه مصرف کوآنزیم q10 بر عملکرد تأثیری نداشته است. درحالی که تیپر به تنهایی اثر معنی‏داری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل داشت، ضربان قلب بیشینه تحت تأثیر قرار نگرفت.